Dragoljub Đuričić - beskućnik pred Titom
Izvor: Pobjeda
Autor: Stojan Stamenić
Foto: mulj.net
Kažu da dobre priče počinju: „Nekada davno...“, pa recimo ovako: nekada davno, prelasci jugoslovenskih rokera iz jednog u drugi bend ličili su na transfere fudbalskih zvijezda.
Zbog jednog Crnogorca, u klinču, našli su se Parni valjak i Leb i sol. I...
Ovako je Hus, Husein Hasanefendić, gitarista i glavna faca Parnog valjka, prišao bubnjaru YU grupe: “Imaš obezbijeđen ugovor produkcijske kuće „Suzy“, platu i stan u Zagrebu”.
Ali, ono što Hus nije znao – jeste da je Dragoljubu Đuričiću, u poslu koji voli, plata bila totale periferna stvar.
Pa i da je zbog te muzike bio spreman i, koju godinu ranije, sredinom sedamdesetih – da živi kao beskućnik. Ispod beogradskog mosta.
Nego, krajem osamdeset prve, tada megapopularna YU grupa, usred ko zna koje koncertne turneje – naprečac prekida rad.
Kombi sa skupom opremom je izgorio; a u požaru, Žika Jelić zadobio je teže opekotine.
A Dragoljub, već umoran i od turneja i od takvog rokenrola i sviranja, dobio „amin“ za odlazak iz benda.
Imao je 28 godina i bio na bitnoj životnoj raskrsnici. E, tada je stigao onaj Husov poziv. I pao bi potpis, sigurno – da u jednačinu nije upao Vlatko Stefanovski.
Đuričiću se mnogo svidjelo kako i šta sviraju ti Makedonci. Pa pravac – Skoplje.
Ali, idemo koju godinu ranije. Negdje 1968, tinejdžer iz Herceg Novog, talentovani vaterpolista, osnivao je VIS Krune u svom gradu.
Godinu ranije počeo je u drugom bendu – kao basista.
U Krunama je, pak, sjeo za bubnjeve kada se drugarica Biserka Vuković pobunila, da ne može baš ona, u mini-suknji, da sjedi za bubnjem.
Pa je Dragoljub džentlmenski „uskočio“ za instrument o kom i nije mnogo znao do tada. Imao je 15 godina.
Potom je svirao sa grupom Veritas, pa sa sjajnim bendom Exodus. To je vjerovatno i dan-danas najpoznatiji novski i bokeški rok projekat.
Ali je onaj mali vaterpolista sve to brzo prerastao. Pa 1975, sa 22 godine, fino spucao za Beograd. Tog ljeta i avgusta bez pare i dinara, svakako bez krova nad glavom.
Morao je da spava pod mostom. Ali, sa planom da napreduje u muzici.
I dobio je brzo šansu u jednom bendu koji je stizao i do turneje po Sovjetskom Savezu, pa u Ribelima iz Smederevske Palanke. Uglavnom, brzo je stigla i pristojna postelja.
E sad, zvuči nevjerovatno, ali ovako je bilo: samo godinu i po od onih noći pod mostom, došao je do prilike da na Zlatiboru svira sa sjajnim muzičarima, za doček Nove 1977. pred Josipom Brozom lično!
Dragoljuba Đuričića uglavnom prepoznaju i sjećaju ga se kao bubnjara grupe Leb i sol i organizatora „Cucke jeke“, u njegovim Cucama.
I kao protestnog bubnjara jedne sjajne trupe bundžija i revolucionara u onim godinama borbe za smjenu Miloševića, naravno.
To smatramo nepravdom: Dragoljubova karijera mnogo je raskošnija. Na primjer, već tokom 1977. bio je u sjajnom bendu Dada Topića, Mama Co Co.
A oni su nešto kasnije bili i prateći bend na Čolinim koncertima, u vrijeme najveće popularnosti.
Samo što je Đuričiću, naravno, ležao malo tvrđi zvuk – i eto ga u YU grupi već 1978. godine.
Nego, nakon prve Leb i sol epizode (tokom koje je glumio i u predstavama skopskog pozorišta, u Americi!), Dragoljub je postao bubnjar Kerbera.
U vrijeme najvećeg kreativnog zamaha niške grupe, od jeseni 1985. godine. Već godinu kasnije objavili su mnogo bitnu ploču „Seobe“.
Pa 1988. album „Ljudi i bogovi“ sa „Na raskršću“. Pa kultni „Peta strana sveta“ 1990, slutnju raspada Jugoslavije, nakon čijeg je snimanja bend napustio...
Pa opet, na stranu rad sa gomilom muzičara na sjajnim albumima-Rambom, Balaševićem („Jedan od onih života“), Vladom i Bajkom – pa u Holandiji na prvoj dens operi (!), pa koncerti u Ateljeu 212...
Iznad svega je jedan januar 1997, i Đuričić koji je bubnjem i ritmom ugrijao dlanove milion ljudi, na beogradskom protestu.
I ugrijao san, isti onaj, zbog kog mu je jednom davno bilo slatko i pod mostom zaspati.
- Tagovi:
- Herceg Novi
- Dragoljub Đuričić
- Rok
