Otvoren 34. festival Grad teatar
XXXIV Grad teatar otvoren je sinoć u Budvi izložbom „Savremena crnogorska skulptura“ u crkvi Santa Maria in Punta. Izložba je u postavci do 22. avgusta. Otvaranje i samo održavanje izložbe je u potpunosti u skladu sa preporukama Instituta za javno zdravlje Crne Gore.
Izložba je zasnovana na hronološkom pregledu vajarskih djela iz fonda Centra savremene umjetnosti Crne Gore u izboru muzejskog savjetnika Marine Čelebić.
-Osnovnu vajarevu tehniku određuje ne samo materijal nego i njegov odnos prema materijalu u kojem radi. Skulptura, oblik koji stvara čovjek, prije svega treba da zrači svojim unutrašnjim životom, energijom, nezavisno od teme koju ilustrativno pokazuje.
Tvrdoću kamena, oblik, boju i strukturu drveta, mekoću gline, topivost i sjaj metala... umjetnik može iskorišćavati, izraziti, naglasiti, a ista ta specifična svojstva svakog materijala može i negirati. Savremena crnogorska skulptura, koja čini ovu izložbu, je raznovrsna, što i potvrđuju radovi koji je čine, kako po tehnici tako i po načinu tretiranja forme-zapisala je u tekstu za katalog izložbe Čelebić.
Prema njenim riječima, ono što se podrazumjeva pod skulptorskim tehnikama je vajarski rad u različitim materijalima, od tradicionalnih, koji se upotrebljavaju od praistorije do danas, a to su kamen, drvo, glina i metal, pa do novijih materijala, koji se pojavljuju u vremenu industrijske proizvodnje, kao što su fabrički oblikovani metali, žice, ploče, plastične mase.
-Savremena crnogorska skulptura, koja čini ovu izložbu, je raznovrsna, što i potvrđuju radovi koji je čine, kako po tehnici tako i po načinu tretiranja forme.
U postavci su zastupljeni sljedeći autori:
Stevan Luketić, majstor obrade metala, koji za realizaciju svog djela „Skulptura LLS IX“ koristi odsluženi industrijski materijal-hladnjak. Transpozicijom odbačenog industrijskog materijala/predmeta- hladnjaka, stvorio je novi plastični oblik dao mu suštinu, estetski i umjetnički cilj, materijalizovao osnovnu ideju.
Marko Brežanin, poznat kao autor brojnih portreta pa je i ovom prilikom predstavljen radom u gipsu „Portret Aleksandra Čilikova“. Naglašena je realnost ličnosti, sa težnjom da prodre u njeno psihičko stanje i uspijeva da laganom stilizacijom forme, pokaže izraz, kao manifestaciju snažnijeg unutrašnjeg pokreta, da se primakne suštini tog stanja i približi njegovom simbolu.
Luka Tomanović kojem je od materijala odgovaralo drvo iz kojeg je izvlačio sugestivne poze i postizao uzbudljivu asocijativnost, „uhvaćeni“ pokret. Skulptura “Ležeći akt” je preformulisana iz mirne forme u ležeću pozu tijela, uopštena da se približava apstrakciji, zadržavajući asocijativnu sugestiju.Tomanovićev izraz počiva na prefinjenoj modelaciji i suptilnom osjećanju.
Srđan Kovačević koji obrađuje drvo vrlo promišljeno i nastoji da uklopi svoju zamisao u izdužene forme debla i tokove koje ono sadrži. Vodi računa prilikom izbora drvenih formi iz prirode: o vrsti, boji, kvalitetu. Skulptura “Dva lika jedne žene” urađena u orahovom drvetu, tamne je boje. Na drvenoj formi iz prirode na jednoj strani intervenisanje je svedeno na minimalno, gotovo reljefno ucrtavanje ženskih atributa, dok su na drugoj strani oni naglašeni.
Krsto Andrijašević koji koristi drvo za izradu skulpture pod nazivom „Ženska“, gdje je ženska figura oživljena aplikacijama od metalne žice sa takvom obazrivošću da te intervencije izgledaju kao prirodne, neke djelove na figuri akcentira crvenom bojom.
Pavle Pejović, predstavljen je kompozicijom „Dugo iščekivanje“, koju čine četiri ženska akta u bronzi koje on radi u karakterističnom arhaičnom maniru sa naglašenom ekspresijom njihovih mitsko-simboličkih slojeva. Aktovi su u različitim pozama: ležećim, sjedećim, glave uzdignute, okrenute u stranu, kako sam naziv kompozicije kaže – kao u nekom iščekivanju. Skulpturu dijelimo po stepenu plastičnosti na punu plastiku (statua, mobil) i reljef (uleknuti, niski i visoki).
Risto Radmilović se na ovoj izložbi predstavlja reljefom, bez naziva, u metalu-mesingu, vješto koristeći njegova specifična svojstva, stvara masivne apstraktne forme, oštrih ivica, glača površinu naglašavajući njegovo zlatno-žuto zračenje.
Miodrag Šćepanović djelo pod nazivom „Pogled“ radi u drvetu. U formi debla-javora sprovodi svoju zamisao na kojoj odmah uočavamo smisao za realno. Posebno nas zaokuplja obrada same površine, ženskog lika sa maramom, sprovedena do kraja sa naglašenim fiksiranim pogledom.
Peko Nikčević za izradu svog djela koristi kamen. Poštujući sve njegove karakteristike, intelektualnu preokupaciju i zamisao sprovodi minimalnim, jednostavnim intervencijama na prirodnoj kamenoj masi ili njenom dijelu.
Tijana Dujović Liščević koristi pečenu glinu i žicu za rad pod nazivom „K nebu“ koji predstavlja arhitektonski oblik koji seže uvis, blago navijen. Vrh je ogoljen, a na vrhovima žičanih konstrukcija zadržali su se trouglasti djelići keramike. Širi donji dio, ovog malog eksponata, čini “kuća” od blago oker keramike sa tamnim (braon i crnim) prugastim urezima, vertikalno i horizontalno.
Ana Đukanović-Miljkovac je zastupljena skulpturom pod nazivom “Stojeća” iz ciklusa “Terakota I”, pa sam naziv ciklusa upućuje na tehniku izrade. Forma posjeduje elemente koji asociraju na žensku figuru.
Sanja Bulatović jednostavnim, mekim linijama stvara asocijativnu formu pognute figure, u bijelom mermeru, čiji je naziv „Sjetna“. Volumen sa svih strana djeluje jedinstveno, zatvoreno, statično. Omeđen je glatkim površinama koje prate njegove pregibe, zaobljene spajajući se u jedinstvenu kontinuiranu površinu. Na mjestima gdje se volumen savija nastaje blaga, mekana igra svjetlosti i sjene.
*Fotografije: Grad teatar
